Sztukę komponowania ogrodu Japończycy przejęli wprost od Chińczyków – nie dziwi więc, że głównym założeniem ich szkoły jest także odzwierciedlanie porządku natury. Kompozycje ogrodowe są podporządkowane zasadzie asymetrii, ale jednocześnie harmonii – elementy całego układu odnajdują swoje odpowiedniki w przyrodzonej kolei rzeczy, ale także zachowują ją w stosunku do siebie nawzajem. W stylu tym wyróżnia się dwa sposoby zagospodarowania przestrzeni: typ Tsukiyama, w którym dominują niskie pagórki i gęsto rozsiane oczka wodne oraz Karesansui – metoda, w której ogród pozbawiony jest żywiołu wody. Naśladuje ją żwir, wysypany na podłożu – umieszczone w odpowiednich odstępach głazy symbolizują wyspy. Pomiędzy elementami skalnymi, na piasku za pomocą grabi żłobiony jest piasek, a rysunek ten ma imitować kształt rozdzielających lądy morskich fal. Założenie ogrodu japońskiego w klimacie odległym od tego, w którym powstał, stanowi duże wyzwanie (zwłaszcza, jeśli chodzi o zgromadzenie odpowiednich gatunków tworzących go roślin). Wysiłek zdeterminowanego wielbiciela zieleni w jej egzotycznym wydaniu całkowicie się jednak opłaci – ogród taki, stworzony na gruncie europejskim, będzie zachwycał swoją wyjątkowością i nowatorstwem formy będzie zdecydowanie odróżniał się od wszelkich znanych kompozycji krajobrazowych.
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Leave a Reply