Styl francuski – styl europejskich rezydencji
Mianem ogrodu francuskiego określa się system metod, za pomocą których komponowano najbliższe otoczenie bogatych rezydencji w Europie. Sama nazwa odsyła do terenów Francji, gdzie koronnym przykładem takiej właśnie aranżacji przestrzeni był wersalski pałac królewski. Cały styl wywodzi się w prostej linii od ogrodów renesansowych, których główną zasadą była idea symetrycznego rozmieszczenia elementów dekoracyjnych (gdzie oś stanowiła główna aleja). Ponadto, ta metoda kompozycji miała także swoje źródła w oświeceniowym światopoglądzie: ogród francuski był niejako dowodem na to, że człowiek zdołał ujarzmić samą naturę, poznał sposoby kontrolowania jej i poddawania swej woli. Wszystkie rośliny znajdujące się w takim ogrodzie były ustawione w regularnym porządku, bądź potraktowane jak rzeźby – uformowane w kształty nie tyle fantazyjne, ile poddane zasadom geometrii i matematyki. Każdy widok, dostępny oku obserwatora, był efektem zamysłu i pracy ogrodnika. Cały projekt miał przede wszystkim oszałamiać. Drzewa i krzewy, uformowane w aleje, labirynty i efektowne punkty widokowe, miały zachwycać gości. Nie inaczej pomyślana była rola bogatych kompozycji kwiatowych, ułożonych w skomplikowane wzory, odznaczających się wielością barw. Jako chluba gospodarza, ogród położony był zazwyczaj za rezydencją, a widok na niego rozciągał się z okien sali, w której przyjmowano gości.
