Ogród jak w Wersalu
W XVII w. w środowisku pałacowym i dworskim narodził się styl ogrodu francuskiego, który obecnie jest jednym z bardziej powszechnych i eleganckich. W czasach baroku był bardzo ściśle związany z architekturą. Podstawowa cecha ogrodu francuskiego to regularny układ kompozycji, osiowy i symetryczny dwubocznie. Na pierwszym planie znajdują się żywopłoty w obramowaniu bukszpanu, wypełnione bylinami lub ziołami. Element centralny między nimi to rzeźba lub fontanna. Walory estetyczne podnosi przedzielenie żywopłotów żwirem bądź piaskiem. Na drugim planie są gabinety – wnętrza w otoczeniu szpalerów drzew. Wyposażone są w ławki, rzeźby i fontanny. W zamierzeniu gabinety służą głównie kontemplacji i spotkaniom towarzyskim. Aleje i ścieżki są prowadzone osiowe, a wzdłuż nich sadzi się szpalery drzew. Najczęstsze budowle w ogrodach francuskich to: schody reprezentacyjne i symetryczne, mury tarasowe, groty, trejaże, portki jako wejścia do sal i oranżerie. Rzeźby roślinne tworzy się z żywotników, cisów lub cyprysów. Natomiast szpalery tworzy się przede wszystkim z lip, grabów, klonów, wiązów, topoli, jesionów i kasztanowców. Ogrom uwagi w tym stylu ogrodów projektanci poświęcają proporcjom światła i cienia. Efekt uzyskano przez wykorzystanie zmian w terenie i kontrastujących barw. Reasumując, ogród francuski to symetria, regularność i uporządkowanie z dodatkiem indywidualnych akcentów.
