Historia stylu francuskiego
Ogrody projektowane w stylu francuskim rozpoczęły okres swojej popularności już w połowie XVII wieku. Na szeroką skalę komponowano je do końca następnego stulecia, aż zostały wyparte przez ogrody sentymentalne, a później także angielskie (oba te style zorientowane były przeciwstawnie wobec ogrodu francuskiego – manifestowały nieujarzmienie natury i jej milczącą potęgę). W ciągu istnienia długiej tradycji aranżowania przestrzeni według stylu francuskiego, ogrodnictwo urosło do rangi sztuki. Specjaliści w zakresie tej dziedziny wydawali książki opisujące wyczerpująco to szlachetne zajęcie. Poszczególne metody i techniki pojawiały się z biegiem czasu, dołączając do uznanych sposobów. W ramach tego stylu doszło między innymi do rewolucyjnego odkrycia, że drzewa umiejscowione w ogrodzie mogą być źródłem cienia (we wcześniejszych ogrodach barokowych traktowano je jako przeszkodę w misternej kompozycji – przez to spacer przez park w połowie słonecznego dnia był bardzo męczący). W ogrodach francuskich zaczęto konstruować specjalne pasaże, kamienne lub drewniane (i porośnięte roślinami) tunele, przeznaczone do odbywania przechadzek. Ogrody w stylu francuskim, nastawione na efektowność swojej formy, stanowiły wyraz snobizmu swoich właścicieli, świadczyły ponadto o ich dobrym guście i poczuciu smaku.
